بخش ۵۷ - تتمه حکایت مرد عارف با زن خود

گفت آن عارف که با من گفت باز

آن نگار روح بخش دل نواز

هر گناهی را بیامرزم ولی

می نبخشم گر بجز من مایلی

گر تو را در دل هوای غیر ماست

ترک آن دل کن که آتش را سزاست

هرکه با من غیر من انباز کرد

هفت دوزخ را به خود در باز کرد

کین گنه کاریست کو معذور نیست

این گنه در نزد ما مغفور نیست

از نبی آن حکم سرمد را عیان

انه لا یغفر ان یشرک بخوان

وز نبی بشنو به صد بانگ و نوا

کل ذنب ما سوی الاعراض را

رو بگردان آنچه می‌خواهی بگوی

سوی ما آی آنچه می‌خواهی بجوی

دل به ما ده ما خریدار دلیم

نی خریدار تن و آب و گلیم

گر نماز و روزه‌ات فرموده‌ام

زان به سوی خود رهت بنموده‌ام

هم زکوة و خمس و هم حج و جهاد

مطلب از جمله بود صرف فؤاد

تا بگردانی دل از مال و وطن

از عیال و خانمان و جان و تن

روی برتابی از اینها یکسره

روی آری سوی آن یار سره

معنی اینها همه یکسان بود

روی دل کردن سوی جانان بود

زین سبب بی قصد و دل زینها یکی

نیست مقبول خداوند اندکی

لیک میل دل بود آنجا قبول

گرچه تن را از عمل باشد ذَهول