بخش ۲۱۶ - در بیان اراده ی ابراهیم ع ذبح فرزند خود اسماعیل را

ای پدر خنجر برآر از آستین

بر زمین بگذار از عجزم جبین

لیکن از من ای نیای مهربان

صد تحیت جانب مادر رسان

پس خدا را سجده و تعظیم کرد

گفت بسم‌الله خود تسلیم کرد

پس نهادش سر به زانو آن جناب

دست و پایش بست محکم با طناب

دست و پایش بست نه از بیم گریز

نی ز بیم منع و آویز ستیز

بلکه بستن رسم قربانی بود

حرمت درگاه سلطانی بود

بستهٔ زنجیر تسلیم و رضاست

دست و پایش بند تقدیر و قضاست

دست و پایش بستهٔ زنجیر اوست

گردنش را رشتهٔ تقدیر اوست

پس سری کز فخر فرقدسای بود

برگرفتش افسر و در خاک سود

جبهه‌ای بگذاشت پس بر خاک راه

گه زدی صد طعنه بر خورشید و ماه

از سر فرزند خود افسر کشید

وانگهی از آستین خنجر کشید

کارد بر حلقش کشیدی سخت و تیز

همچو آن دشمن که باشد در ستیز

مرد حق بیند چه حکم کردگار

نی شناسد دشمن و نی دوستار

پای حکم حق چه آید در میان

می‌کشد از پوست بر رخ طیلسان

عذب باشد می‌شود تلخ و اُجاج

آب باشد می‌شود آتش مزاج

سنگ باشد می‌شود نرم و سبک

گَرد باشد می‌شود سرد و خنک

حکم حق گر بایدت کردن بیان

دیده‌ها بر هم نه و بگشا دهان

در چه کاری هان و هان ای قاضی‌اک

بسته‌ای عمامه و تحت‌الحنک

قاضی دین خدای اکبری

جانشین حضرت پیغمبری

حاکم حکم خدایی یا وثن

نایب پیغمبری یا اهرمن

حجت و حکمت کتاب و سنت است

یا زر و سیم و قبا و خلعت است

هست در حکمت سند قول رسول

یا مفاعیل فعالیل فعول

شاهد حکم تو می‌باید عدول

یا به جایش رشوه را داری قبول

حکم باشد حکم یزدان جلیل

یا که باشد آشنایی هم دخیل

در شهادت رشوه گر کافی بود

باید آیا وافر و وافی بود

یا قبول است آنچه باشد بیش و کم

گرچه باشد از طعامی یک شکم