بخش ۲۴۰ - شهادت حضرت علی اصغر در میدان بر روی دست حضرت

هان بیارید آن یکی فرزند من

وان یکی نوباوه دلبند من

هین بیاریدش به قربانگه برم

بهر مهمانی به سوی شه برم

مادرش را گر به پستان نیست شیر

شیر جوشد از دم پیکان تیر

پس نهاد آن طفل بر قرپوس زین

با نشاط آمد سوی میدان کین

پس به کف بگرفت آن دردانه را

سوخت هم دل خویش و هم بیگانه را

شربت آبی طلب کرد از عدو

تا مگر تر سازد آن کودک گلو

جانب صد تیر او را راست کرد

عشق خونریز آنچه خود می‌خواست کرد

شه گرفت آن طفل را بر روی دست

گرد خجلت بر رخ گردون نشست

با زبان حال می‌گفت ای خدا

در رهت آوردم این را یک فدا

عید قربان منست اینم منی

من خلیل عهد و اینم یک فدا

چون پی قربانی‌اَش بر کف نهاد

شست دشمن از کمان تیری گشاد

هین بگیر این جرعهٔ آب زلال

دیگر از بی شیری ای کودک منال

آمد آن تیر و نشستش در گلو

ای جهان دون تفو بر تو تفو

برگرفت آن طفل خون آلود را

آن ذبیح کعبهٔ مقصود را

طفل خون آلوده در آغوش شاه

شه عنان گرداند سوی خیمه گاه

کی پرستاران بگیریدش ز من

دادم از پستان پیکانش لبن

پس نهادش در میان کشتگان

شد پی قربانی دیگر روان

کآمد از خرگه برون خورشیدوار

نوجوان شهزادهٔ والاتبار

قامتی زیبا چه سرو افراخته

عنبرین گیسو به دوش انداخته

چهره و چهر آفتاب از آن خجل

قامتی، شمشاد پیشش پا به گِل

یوسف او را داده خط بندگی

خضر از او جویای آب زندگی

چهرهٔ او آیت حسن و جلال

از رخش ظاهر جلال ذوالجلال

در لب او معجز عیسی نهان

از رخ او نور پیغمبر عیان

شد بلند از آسمان و از زمین

غغل احسنت و بانگ آفرین

بوسه زد سلطان دین را در رکاب

با هلالی شد قرین آفتاب

کآمد اکنون نوبت من ای پدر

جان گشوده سوی میدان بال و پر

سوی میدان شهادت رخصتی

از پس رخصت مرا هم همتی

تا در این میدان کمی جولان کنم

جان شیرین در رهت قربان کنم

همچو اسماعیل اینجا سر نهم

خنجر اندر ناوک خنجر نهم

عاشقان جامِ فرح آنگه کِشند

تشنه لب در راه جانانشان کُشند

تشنهٔ او را بجز او آب نیست

جز ز جام وصل او سیراب نیست

آب خنجر نهری از آن آبهاست

متصل آن نهر با بحر بلاست

ای بلا بر من تو از جان خوشتری

سلسبیل و کوثری یا خنجری

خنجرا گر خود تو کوثر نیستی

جان چرا بخشی بگو پس چیستی