شمارهٔ ۱۳۷ - در مدح امیر عضدالدین

ای جان من خریده بدیدار خویشتن

کرده مرا بمهر خریدار خویشتن

من جان و مال خویش ندارم ز تو دریغ

وز من دریغ داری دیدار خویشتن

تا گشت زیر غالیه گلنار تو نهان

چون شنبلید کردم گلنار خویشتن

دو چشم من بسان دو نار کفیده شد

تا دور کردیم تو ز دو نار خویشتن

خستی مرا بغمزه غماز خویشتن

بستی مرا بطره طرار خویشتن

گوئی ز چشم مست تو ترسیده روی تو

مشگین حصار کرده نگهدار خویشتن

رخسار خویش بردی ز دشمنان من

کردی سرشک من چو دو رخسار خویشتن

بر من بدی ز چشم آید آزار من رسید

زاری کنم ز چشم دل آزار خویشتن

مر یار خویشرا نمائی بدی که تو

هرگز بدی ندیدی از یار خویشتن

آزار او مجوی و میآزار جانش را

کازار تو خریده بآزار خویشتن

گر گل نیابم از تو من ای گلشن مراد

باری جدا کن از دل من خار خویشتن

تابم مده ز سنبل پرتاب خویشتن

خوارم مکن بنرگس خونخوار خویشتن

ز آن خوابدار نرگس وزان تابدار گل

دارم پر آب نرگس بیدار خویشتن

ما را بنفشه زار سمن زار شد چو تو

کردی بنفشه زار سمن زار خویشتن

آزار این دلی و باین جان خریدمت

جز من که داد جان بدل آزار خویشتن

چندین جفا مکن که نه نیک اوفتد ترا

گر من بنالم از تو بسالار خویشتن

میر عضد که مرکز فخر زمانه را

بنده کند بطبع ملک وار خویشتن

چون او عزیز باشد در نزد هرکسی

هرکو دلیل دارد دینار خویشتن

دادی همه جهان بفرومایه بنده ای

گر ملک یافتی بسزاوار خویشتن

ابر بهار گر بکفش بگذرد همی

ننگ آیدش همیشه ز امطار خویشتن

زیر زمین شود گهر دشمنان ملک

چون برکشی حسام گهربار خویشتن

خصمش بسی زیاد ولیکن بهیچ ملک

پرداخته مباد بتیمار خویشتن

ای آنکه دشمنان تو از بیم تیغ تو

زاری کنند بر دل بیمار خویشتن

تا تو کمر ببستی پیکار و جنگ را

قیصر همی ببرد زنار خویشتن

قارون اگر برآید با زر خود ز خاک

نشناسیش تو باز ز زوار خویشتن

هرکس کند رضای ترا جفت خویشتن

هرکو کند وفای ترا یار خویشتن

شادی کند بجود تو اندوه خویش را

آسان کند بفر تو دشوار خویشتن

ای خسروی که مدحت تو نزد دیگران

بخریده ای بنعمت بسیار خویشتن

بسیار مردمند خریدار بنده لیک

بنده ترا گزید خریدار خویشتن

من ناز بر تو از قبل آن نمیکنم

کاندر زمانه دیده نیم یار خویشتن

سردار شاه من توئی و ناز بندگان

باشد همیشه بر سر سردار خویشتن

گر من عتاب کردم با او چه اوفتاد

هرکس جدا چه سازد بازار خویشتن

ای میر بر سواران طعنه چرا زند

آن کو پیاده باشد بر کار خویشتن

وآنکس که اندر آمدش از بار دیگران

با دیگران چرا فکند بار خویشتن

گر دیگری نداند مقدار من رواست

من سخت نیک دانم مقدار خویشتن

ایشان بفضل من همه اقرار داده اند

بهتر ز صد گواست یک اقرار خویشتن

گر بیم تو نبودی بر من بیک سخن

بنمود می بر ایشان کردار خویشتن

ایشاخ جود و رادی در باغ مردمی

چندان بزی که برخوری از بار خویشتن