شمارهٔ ۱۹۶ - در مدح ابونصر محمد

ای نگاری که ز دل کفر و ز رخ دین آری

دل من بردی و کردی رخ من دیناری

چشم تو دین برباید رخ تو باز دهد

چه بلائی تو که هم دین بر و هم دین آری

گل با خار بود نرگس بی خار بود

چون توئی نرگس پر خار و گل بی خاری

بستردی این دل پر رنگ ز زنگار بلا

غم آن عارض چون رنگ خط زنگاری

گر دو صد جور کنی بر دل من نشمارم

گر یکی بوسه زنم بر لب تو بشماری

گر با سلام کند روی تو دعوی ز چرا

گردش آن خط سیاه تو کند زناری

نشود دم زدنی دور ز من لشگر غم

جز به من راه ندارد بجهان پنداری

نه همی گردد بیزار فراق تو ز من

تو همی جوئی پیوسته ز من بیزاری

من ز تو جور و جفا مهر و وفا انگارم

تو ز من مهر و وفا جور و جفا انگاری

گر یکی جامه گلناری پوشد تن من

ور یکی جامه بپوشد تن تو دیناری

این زرنگ رخ من گردد دیناری زود

وان ز عکس رخ تو زود شود گلناری

ای باندوه سپرده دل بیچاره من

برهان این دل بیچاره ز انده خواری

بیم بیماری باشد ز پس انده باز

بیم جان دادن باشد ز پس بیماری

خانه تبت شود ار زلف در او بفشانی

کوی بابل شود ار چشم بدو بگماری

زندگان را بفراق اندر جان بستانی

مردگان را بوصال اندر جان باز آری

گر وصال آید کف شه گوهر بخشی

گر فراق آید تیغ شه گیتی داری

شه جباران بونصر محمد که بدو

ز بر چرخ گذشته است شه از جباری

آنکه رخشانی پیدا کند از تاریکی

وانکه آسانی پیدا کند از دشواری

هرکه زاریش بخواهد نبود با شادی

هرکه شادیش نخواهد نبود بی زاری

ای بزنهار توان در همه گیتی شب و روز

نبود نزد تو یکروز درم زنهاری

تو بتن برنا لیکن بسیاست پیری

تو بسال اندک لیکن به هنر بسیاری

هرچه باید که بدانند بزرگان دانی

هرچه باید که بدارند سواران داری

گرچه بیهوش ز هشدار نیامد نیکو

ورچه دانا را از نادان ناید کاری

همه نادانان دانند که تو دانائی

همه بیهوشان دانند که تو هشیاری

همه دینار سره بخشی و ز هول کفت

همه با زردی باشند همه با زاری

گر تو بر چشم عدو چشم جفا بگشائی

ور تو بر جسم عدو چشم بدی بگماری

مژه بر چشم عدو زود کند زو بینی

موی بر جسم عدو زود کند مسماری

از تو اسرار نهفتن نتوانند مگر

ملک العالم دادت ملک الاسراری

علم پنهانی گشت از دل تو پیدایی

بخل دیداری گشت از کف تو متواری

تو بگاه مثل جود سر امثالی

تو بگاه خبر خوب سر اخباری

دشمنی نیست که جانش بسنان نستانی

زائری نیست که حقش بسخا نگذاری

تا با یلول گل زرد شود بیداری

تا بآزار گل سرخ شود دیداری

بخت بیدار عدوی تو شود خواب همی

بخت خوابیده احباب کند بیداری