شمارهٔ ۵ - در مدح امیر ابراهیم بن حسن

آن دلبری که خوبی بسیار یار اوست

دردا که در دلم همه پیکار کار اوست

گرد سرای وصل نگشته است یک نفس

پیش در فراق بصد بار بار اوست

در نار هجر روی چو آبی شدم از آنک

دارنده عاشقان را در نار نار اوست

گر عاشق دو تای ز مشگین او منم

سست و نوان و زار چو بیمار مار اوست

خون شد دلم ز عشقش و گشتم نحیف و زار

دورم از آن دو غمزه خونخوار خوار اوست

از وی همیشه قالب خون خوار خوار به

وانکو ز زخم هست در آزار زار به

تا جان غلام آن بت آزاد زاد شد

دل را مدام صورت فریاد یاد شد

اشکم بموج گشت ز بیداد او چنانک

دریا به پیش دجله بغداد داد شد

غمگین چرا کند دلم آن دلبری کزو

هنگام دلبری دل نوشاد شاد شد

حسنش هزار سینه بیکدم خراب کرد

نزدش حدیث هر دل آباد باد شد

هرگز کجا شود دلم آزاد از غمش

چون جان غلام آن بت آزاد زاد شد

شغل لبش ببوسه اگر داد داد باز

مارش همیشه سنت او زاد زاد باز

ای برده آب از گل خودروی روی او

خوشتر ز قندهار وز مشگوی کوی او

بر بوی این بباغ بخفتم هزار شب

تا بو که یابم از گل شب بوی بوی او

از چشم او همیشه بلاجوی خلق زد

وز جان شدم همان ز بلاجوی جوی او

شخصم چو موی گشت و عجب تر نگر که کرد

اشگم چو چشم چشمه آموی موی او

نالم ببارگاه شه مشرق از غمش

بر من زمانه تنگ تر از روی روی او

آن خسروی که همچو سخن گوی گوی او

راند چنان که سیل بهر سوی سوی او

شاهی که روی او چو به مهتاب تاب داد

در گنبد تن از اسباب باب داد

سیماب فضل او چو بشخص عدو رسید

دشمن ز خون سینه بسیماب آب داد

هر روز رزم خنجر او بی کران بود

بی جام او ببزم چو عناب ناب دارد

از عدل چون پدر ز یتیمان روزگار

گوئی مگر بفضل زهرباب باب داد

ماند بچنگ دشمن پرتاب تاب او

باشد گشاده بر همه ارباب باب او

بر شخص سهم تیرش بی رنگ رنگ شد

صحرا ز خون صید بنیرنگ رنگ شد

شاه فراخ دل بگه کینه حمله کرد

بر خصم دهر چون سپر تنگ تنگ شد

بر جام تیغ مرگ بداندیش ملک او

از بیم تیغ او می چون رنگ رنگ شد

سهمش بسوی چرخ گذر کرد یک شبی

تا روز حشر بین شباهنگ هنگ شد

شاه ستاره جاه براهیم بن حسن

کاندر نبرد خصم چو هوشنگ شنگ شد

او را سزد اگر کند آونگ ونگ را

چون سهم او گداخت بفرسنگ سنگ را

شاها حسام تو همه ناورد ورد کرد

جان عدو چو باد جهان گرد گرد کرد

از خونش کرد سرخ تن خاک تیره را

خون خواست روی آنکه نیازرد زرد کرد

بر جان خویش هرکه نخورده است زینهار

بنگر که جانش تیغ تو در خورد خورد کرد

از چرخ پیر آنکه فرو ماند چون زمان

او را سخاوت تو جوانمرد مرد کرد

روی غرور نفس بناورد ورد شد

خویش از نهیب او چو بیفسرد سرد شد