شمارهٔ ۵۰

ازین ویرانه تر می خواستم ویرانه خود را

ازین ویرانه بیرون می برم دیوانه خود را

حریفان نشئه مهر و محبت را نمی دانند

به دست دشمن خود می دهم پیمانه خود را

نه مورش خاید از سختی نه مرغش چیند از تلخی

نمی بینم ز جنس هیچ خرمن دانه خود را

ز شوق آن که طبل رحلتی ناگاه بنوازند

همیشه رخت بر درگاه دارم خانه خود را

عزیزان دیده از خاکسترم سازند نورانی

تو شمع بزم خلوت می کنی پروانه خود را

به آیات زبور و نغمه داوود نفروشم

بیان دردناک و نعره مستانه خود را

«نظیری » قصه فرهاد و خسرو داستانی شد

کنون من هم کتابی می‌کنم افسانه خود را