شمارهٔ ۳۰۱

نشست اختر پروین ز پرنیان برخیز

غبار کاهکشان رفت میکشان برخیز

ز مطرب ار نخلد گوش ابروان برتاب

ز ساقی ار نچمد جام سرگران برخیز

مبارک است سحر روی دوستان دیدن

به روی چنگ و صراحی و گلستان برخیز

چو شاخ گل پی عشرت پیاله برکف گیر

ز رشک کار تو گو رنگ از ارغوان برخیز

فروغ مل نبود چاک پیرهن بگشا

شمیم گل نوزد آستین فشان برخیز

چو خال در خم زلف نگار مسکن کن

چو زلف از بر آغوش دلستان برخیز

به دل درآی به کار و تن از برون بگذر

به جانشین بر جمع و خود از میان برخیز

چو حال خوش شود از کاینات دست افشان

چو وجد روی دهد از سر جهان برخیز

گران مباش «نظیری » به بزم رعنایان

به آستین بنشین وز آستان برخیز