شمارهٔ ۴۲۱

ز خراش دم به رقت، ز گداز دل به دردم

دم آتشین بیانان بفسرد و گفت سردم

شده ام ز خویش قانع به خیال جلق و دلقی

نه به درد بازگشتم، نه ز دیده آب خوردم

دهم ار غذای مرغان به خیال دام و قیدم

کنم ار دعای یاران به هوای سرخ و زردم

نکنم قفا به بازی که دو شش نشسته نقشم

نشوم ز لعب فارغ که عقب فتاده نردم

به هوای ابر خیزم فکند ز پای ثقلم

به گذار سیل افتم نرود ز دیده گردم

به قطار کس نگنجم چه گران بها اسیرم

به عیار خس نیرزم چه بلند قدر مردم

بزنم ز ننگ سنگ و بکشم ز عار خنجر

به تهمتن ار درافتم بگریزد از نبردم

بپرم هزار پایه ره بسته قطع سازم

بجهم هزار پله پی مور در نوردم

به خزان و گل نپیچم نه ز قسم رنگ و بویم

به بهار و دی نسازم نه ز جنس گرم و سردم

وزد از کمین نسیمی زندم به موج دریا

که سحاب خشک مغزم نه ز خار و نی ز وردم

به سماع جان «نظیری » ز خودم خلاصیی ده

بفشان چنان غبارم، که غبار کس نگردم