شمارهٔ ۵۱۶

دل بر این ناخوش آشیانه منه

چشم بر شفقت زمانه منه

ناگهان می زنند طبل رحیل

رخت خود جز بر آستانه منه

تا کفافی و شاهدی باشد

پای بر آستان خانه منه

بدره تا دست در میان دارد

باده و چنگ بر کرانه منه

می و معشوقه شبانه خوش است

نان و پیه آبه شبانه منه

مرغ دل دار از قفس آزاد

بر در خانه آب و دانه منه

گوش بر نغمه اغانی نه

چشم بر جرعه مغانه نه

دیر یا زود می رسد روزی

بر جهان قحط جاودانه منه

هرچه دستت دهد نکویی کن

عذر پیدا مکن بهانه منه

اثر زندگی به گور فرست

از پی مردگی نشانه منه

عشق همراه برنمی تابد

پای در ره به جز یگانه منه

با «نظیری »نشین و وعظ شنو

گوش بر هرزه و فسانه منه