شمارهٔ ۵۲۰

درین میدان پر نیرنگ حیرانست دانایی

که یک هنگامه آرایست و صد کشور تماشایی

ز راه عقل و آگاهی مشعبد می کند بازی

که غلطان مهره زرینست و نیلی حقه مینایی

به عمد آوازه سیمرغ و قاف افتاده در عالم

عبث نظارگی گردیده مشتی گول سودایی

خواص طبع جادو سیمیایی چند بنموده

هوای نفس خاکی در غبار غفلت اندایی

اگر نوعی که هست از رخ حقیقت پرده بردار

نظر ماند به رسوایی خرد افتد به شیدایی

جز او نیرنگ بینی نیست تا چون و چرا گوید

که هم او خود تماشائیست در هنگامه آرایی

همه زو چون خرد دانا و او برتر ز دانش ها

همه زو چون نظر پیدا و او پنهان ز پیدایی

ز شأن حسن تو نتوان نشان گفتن معاذالله

تو در دانش نمی گنجی، تو در بینش نمی آیی

کسی را نیست حد امتناع از امر و نهی تو

مسلم هرچه کردی نهی، بر حق هرچه فرمایی

به مستوری نشد کارم به رسوایی علم گشتم

شکیبی کز تو باشد می گریزم زان شکیبایی

به ذکرت جان دهد کلک «نظیری » وین عجب نبود

کز افسون حدیث تو کند افعی مسیحایی