شمارهٔ ۵۳۴

چمن قربانگه دنیای خونخوارست پنداری

دریغا گل که شاخ گلبنش دارست پنداری

سحر می گفت با پروانه بلبل حال و می نالید

که گل شد زود آخر شعله خارست پنداری

به سرعت آنچنان سودای بستان می شود آخر

که اطفال چمن را گل به بازارست پنداری

گل و نرگس بها بستان هر سحر مخمور می خیزند

کلید باغبان در دست خمارست پنداری

چنانم می گزد اکنون تماشای چمن کردن

که شکل غنچه بر گلبن سر مارست پنداری

نظر می بندم از گلزار و نقش یار می بینم

به چشمم هرکه غیر از یار، اغیارست پنداری

ندارد وزن، کالای دو عالم نزد سودایم

سری دارم که یوسف را خریدارست پنداری

کدامین نغمه کز رگ های جانم برنمی خیزد

همیشه مطربم را زخمه بر تارست پنداری

«نظیری » بسته بودم لب که عشق افسانه کوته کرد

سخن برداشت برقع قصه بسیارست پنداری