شمارهٔ ۵۵۱

گه به عشق کاکلت بر سینه سازم سنبلی

گاه سوزم در هوای عارضت بر سر گلی

کوته است ایام گلشن رایگان نتوان نشست

دیدن گل منع اگر باشد نوای بلبلی

دل که آشوبی ندارد چیست؟ کاخ بی‌هوا

سر که سودایی ندارد چیست؟ کاس بی‌مُلی

از شط غم کشتی می بر کنار آرد مگر

ورنه از تدبیر نتوان بست بر دریا پلی

فرض صبحم گر قضا گردد صبوحی کی شود

چارقل خوانم تمام شب به عشق قلقلی

نافه چین آستینم گشت و ناف گل بغل

تا برو دوشم معطر شد به مشکین کاکلی

بنده آن تاب گیسو و خم بازو شوم

همچو شاخ سنبلی پیچیده بر شاخ گلی

کعبه و زمزم زنخدان و رخش پنداشتم

دیده شد بتخانه کشمیر و چاه بابلی

فیض از ساقی «نظیری» جوی نی از سامری

خاک پای جبرئیلت هست گرد دلدلی