شمارهٔ ۳۲۶

گر من از هر دو جهان دست بیکبار کشم

کافرم پای اگر از طلب یار کشم

بیکی غمزه تلافی شود از جانب یار

گر هزاران ستم از جانب اغیار کشم

من از آندم که شدم عاشق گل دامن عزم

بکمر بر زده‌ام تا ستم خار کشم

هست در خانه مرا شاخ گل زیبایی

که نه منت دگر از گل نه ز گلزار کشم

نه فلک نیست حجاب نظر من هر گاه

سرمه بر دیده ز خاک در خمار کشم

ساقیا مستم از آن بادهٔ منصوری کن

تا که فریاد اناالحق بسر دار کشم

تا بکی مستی و مستوری از این پس خواهم

رخت رسوائی خود بر سر بازار کشم

بیکی شعله یقین خرمن گردون سوزد

گر من از سینه خود آه شرر بار کشم

بندهٔ عشقم و فارغ چو صغیر از غم دین

نه دگر منت تسبیح و نه زنار کشم