شمارهٔ ۲۶

دلا رسیده به جایی کمند ناله ما

که خو گرفته به مجنون‌وَشان غزاله ما

به اهل بزم چنان جام دوستی پر داد

که ریخت لای ته شیشه در پیاله ما

به گرد خوان بلا از هجوم آه، چو شمع

گره شود به گلو آتشین نواله ما

چو نافه شد دل ما، بس که بود چون میلی

اسیر سلسله‌ای‌عنبرین غزاله ما