شمارهٔ ۱۰۰

شب شوق بزم او رگ جانم گرفته بود

با آنکه دست رشک،‌ عنانم گرفته بود

آزار بین که صد گله کردم به پیش یار

با آنکه ز اضطراب، زبانم گرفته بود

از بزم وصل، راه برون شد نیافتم

از بس که آرزو به میانم گرفته بود

می‌خواستم که جان برم از صیدگاه عشق

صیّاد هجر، راه امانم گرفته بود

میلی ز جان سپردنم آگه نشد کسی

از بس که ضعف راه فغانم گرفته بود