شمارهٔ ۱۲۳

چون شدم بسمل، به دستم دامن قاتل نماند

تا قیامت غیر ازینم حسرتی در دل نماند

سر به پا آن سروقامت را نماندم هیچ بار

کز سرشکم چون صنوبر پای او در گل نماند

عشق تا آگه شدم صد رخنه در جان کرده بود

هیچ عاقل ز آفت دشمن، چنین غافل نماند

میکشان را طعن بیهوشی مزن ای هوشمند

از می عشق است کز بویش کسی عاقل نماند

از شراب عشق، کیفیّت چه حاصل کرده بود

آنکه در غوغای محشر مست و لایعقل نماند

طاق ابروی بتان راهر مسلمانی که دید

همچو میلی سجده محراب را مایل نماند