شمارهٔ ۱۷۵

باز آمد و ز عربده شرمنده رنگ بود

مایل به آشتیّ و پشیمان ز جنگ بود

ای حسرت از دلم برو امروز، کان گذشت

کاین خوان تنگ عیش بر امید تنگ بود

آخر کبوتر حرم التفات شد

مرغ دلم که باز ستم را به چنگ بود

از شیشه صافتر شد و از موم نرمتر

آن دل که شیشه دل ما را چو سنگ بود

شکر خدا نصیب همای نگاه شد

این مشت استخوان که نشان خدنگ بود