شمارهٔ ۱۸۳

دل من چون مرغ بسمل، دمی آرمیده باشد

که به خاک و خون به راهش، دو سه دم تپیده باشد

ز ستمگری پیشمان شده و در اضطرابم

که ز کرده‌ها مبادا المی کشیده باشد

چو رسد رقیب غمگین، ز پی تسلّی خود

دهم این قرار با خود که ترا ندیده باشد

چو رقیب دید سویم، به دلم فتاد آتش

که به خاطرش مبادا مه من رسیده باشد

چو رسد رقیب خوشدل، شود اضطرابم افزون

که مگر ز مرگ میلی، خبری شنیده باشد