شمارهٔ ۲۲۹

چون به آب رود چشمم سبز گردد گلبنی

خنده گلها، هم آواز صدای گریه است

دهر شد ماتم سرای فوت مطلبهای دل

چون کنم در گریه ضبط خود، که جای گریه است

همچو مینایی که می افتد نگون در بزم شوق

سرزمین خنده ام در زیر پای گریه است

بس که ما را کلک قسمت کرده رنگ آمیز درد

صورت دیوار ما در هایهای گریه است