شمارهٔ ۱۰

ما بلبلان بلند نسازیم خانه را

خوش کرده ایم خانهٔ یک آشیانه را

سنگین دل است هر که به ظاهر ملایم است

پنهان درون پنبه نگر پنبه دانه را

شد سنگ آستانهٔ دین هر بتی که بود

کافر بیا و سجده کن این آستانه را

دندان مار گر چه به افسون توان کشید

از زلف او جدا نتوان کرد شانه را

روزیکه گل ز باغ به غارت برد خزان

بلبل بباد ده سبد آشیانه را

سامان دل خیال گره های زلف بست

گوهر بود ز مهرهٔ مار این خزانه را

اندیشه گر ز تنگی گورت بود غنی

در زندگی ز خاک بر آور خزانه را