شمارهٔ ۴۲

بتوسن تو رساند فلک شتاب مرا

نمیرسد به زمین پای چون رکاب مرا

به بحر پر خطر عشق چون گشایم چشم

که چون حباب نگاهی کند خراب مرا

چو من به بحر تجرد کس آشنا نبود

یکی است پیرهن و پوست چون حباب مرا