رباعی شمارهٔ ۱۵۶

تا زخم مصیبت دل خاقانی آزرد

از نالهٔ او جهان بنالید به درد

از بس که طپانچه زد فرا روی چو ورد

روش چو فلک کبود و چون مه شد زرد