قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲۸ - در مدح مفخرالسادة مجدالدین ابوطالب نعمه

ای کلک تو پشت ملک عالم

وی روز تو عید دور آدم

هرچ آمده زیر آفرینش

زاندازهٔ کبریای تو کم

وقتی که هنوز آسمان طفل

آدم به طفیل تو مکرم

در سلسلهٔ زمان مخر

بر هندسهٔ جهان مقدم

عدل تو شبی چو روز روشن

روز تو چو روز عید خرم

با رای تو چرخ در مصالح

الحان‌کنان که هان تکلم

با عزم تو دهر در مسالک

اصرارکنان که هین تقدم

صدر تو به پایه تخت جمشید

خنگ تو به سایه رخش رستم

در موکب تو به میخ پروین

مه بر سم مرکبانت محکم

در کوکبهٔ تو طرهٔ شب

بر نیزهٔ بندگانت پرچم

وز عکس طراز رایت تو

آن رفعت ونصرت مجسم

بر دوشت فلک قبای کحلی

در چشم قضا نموده معلم

در دست تو کارنامهٔ جود

با جاه تو بارنامهٔ جم

بر آب روان نگاه دارد

حفظ تو نشان نقش خاتم

در شوره ز فتح باب دستت

با نامیه هم عنان رود یم

در گرد جنیبت نفاذت

هرگز نرسد قضای مبرم

در خشم تو عودهای رحمت

با زخم تو سفتهای مرهم

سبحان‌الله که دید هرگز

در آتش دوزخ آب زمزم

نوک قلم ترا پیاپی

خاک قدم ترا دمادم

اعجاز کف کلیم عمران

آثار دم مسیح مریم

اسرار قضا نهاده کلکت

در خال و خط حروف معجم

آنجا که صریر او مقرر

در معرض او عطارد ابکم

توقیع تو در دیار دولت

تفویض همی کند مسلم

هر صدر به صاحبی مؤید

هر تخت به خسروی معظم

در عدل تو آوخ ار نبودی

معماری کاینات مدغم

زیر لگد نحوس هستی

هر هفت فلک شکسته طارم

باطل شدهٔ قضای قهرت

حاصل نشود به حشر اعظم

کز بیم ملامت نشورش

در منفذ صور بگسلد دم

گر قهر تو بر فلک نهد پای

در محور عالم افکند خم

تاب سخطت زمین ندارد

چه جای زمین که آسمان هم

تا عرصهٔ عالم عناصر

خالی نبود ز شادی و غم

شادی و سعادت تو بادا

با عنصر انتظام عالم

عمرت همه ملک و ملک باقی

دورت همه عید و عید خرم

واندر دو جهان مخالفت را

با عجز و عنا و رنج در هم

با سخرهٔ سیلی حوادث

یا کورهٔ آتش جهنم

نازان ز تو در صدور فردوس

جد و پدر و برادر و عم