رباعی شمارهٔ ۲۲۰

گفتم ز فراق یاسمن می‌گرید

این ابر که زار بر چمن می‌گرید

گل گفت به پای خویشتن برشکنم

بر خندهٔ یک هفتهٔ من می‌گرید