شمارهٔ ۱۲ - و قال ایضاً فی مرثیة الصّدر السّعید جلال الاسلام طاب مثواه

دل بر احوال روزگار منه

رنج بر خود باختیار منه

گل مقصود نشکفد زین خار

خویشتن را تو خیره خار منه

دشمن تست نفس امّا ره

آرزوهاش در کنار منه

صورتش چیست؟ همچو مار دراز

دست خود در دهان مار منه

در مقامی که سیل خیز فناست

جز بناهای استوار منه

رهگذار بلاست دنیی دون

دل بر او از پی قرار منه

قیمتی گوهریست گوهر دل

هرزه بر راه و رهگذار منه

خوشدلی را گذر برینجا نیست

چشم بر راه انتظار منه

طبع خود روزگار می گوید

عمل ما بهانه می جوید

در دلت هیچ جای پنی نیست

زان چو تو خویشتن پسندی نیست

چون اثر در دل تو می نکند

گریه، بیرون ریشخندی نیست

گر جهان در شود بآتش و آب

فارغی، چون ترا گزندی نیست

یک وجب نیست بر فلک که در او

رخنه از آه مستمندی نیست

گرم روتر ز باد پای نفس

راه آجال را نوندی نیست

حرص کم کن که عقل و دانش را

بتر از حرص چشم بندی نیست

مرگ را از برای گردن عمر

بهتر از روز و شب کمندی نیست

کی پذیرد ز گفتۀ ما پند

هر که را زین وفات پندی نیست؟

کاه در خرمن قمر بنماند

همه بر تارک جهان افشاند

دیدۀ انتباه بگشایید

قفل در بند آه بگشایید

چشم و لب راز گریه وافعان

گه ببندید و گاه بگشایید

موکب خواجه در رسید از راه

صف ببندید و راه بگشایید

و گر امروز بار خواهد داد

تتق از پیشگاه بگشایید

بسر انگشت عطلت از رمحش

آن نشان سیاه بگشایید

در خانه نخست در بندید

پس در خانقاه بگشایید

بر نخواهد نشست دیگر بار

تنگ زینش بگاه بگشایید

چون ازین در گذر نخواهد کرد

خواه بندید و خواه بگشایید

ای دل ما پر آتش از شدنت

بتر از رفتنست آمدنت

جزع مختصر نباید کرد

هیچ کار دگر نباید کرد

مایۀ اشک در چنین ماتم

کم ز خون جگر نباید کرد

خاک گورش که خشک چون لب ماست

جز ز خو نا به تر نباید کرد

زینچه با ماهمی کند دنیا

خود سوی او نظر نباید کرد

زین پس بر جوانی و دولت

اعتمادی مگر نباید کرد

با غریمی چنین که در پی ماست

سر ز خانه بدر نباید کرد

چون همی زیر خاک باید خفت

سقف خانه بزر نباید کرد

بسفر رفت وین سخن نشیند

که سفر در صفر نباید کرد

سال عمر تو چون منازل ماه

که بپای قمر بود کوتاه

هر کجا بنگریم از چپ و راست

وحشت و ظلمت و عنا و بلاست

شد ز دود دلم هوا تاریک

یا مرا چشم عقل نابیناست

همه باز آمدند خیل وحشم

وآنکه سرخیل بود ناپیداست

او ز راهی دگر برفت مگر

بی خبر ز انتظار مولاناست

باز پرسید از خواص خدم

تا ز پیشت خواجه یا ز قفاست

نا توانست یا بخواب درست؟

چه سبب پایش از رکاب جداست؟

اینکه ما کرده ایمش استقبال

قالب خواجه بود، خواجه کجاست؟

روی کار این چنین که می بینم

جای واحسرتا و واویلاست

دست گستاخئی دراز کنیم

سر تابوت خواجه باز کنیم

تا چگونه ست رنگ رخسارش

یا چه رنگست لعل دربارش

تا جگرخوار یا شکر خوارند

در قفس طوطیان گفتارش

تا کجا برد پستۀ تنگش

آن شکر خندۀ بخروارش

یا بغربیل مرگ بیخته اند

خاک ادبار بر دورخسارش

آه کز گرد راه و رنج سفر

نه بر آب خودست دیدارش

نه خوشابست درّ دندانش

نه درستست چشم بیمارش

تند باد اجل پریشان کرد

زلف مشکین و چین دستارش

تیز برخاست آتش از جانش

زود بنشست باد و بازارش

دوری از ما، اگر چه نزدیکی

همچو آتش درون تاریکی

دیدی آن دولت و جوانی او

وان همه لطف و خوش زبانی او

سر بسودا کشد اگر دل من

کند اندیشه در معانی او

نامش از آسمان بلندترست

رفت زیر زمین نشانی او

جان شیرین بضاعتش دادم

درد دل بود ارمغانی او

ملک الموت نیک سنگ دلست

که نبخشود بر جوانی او

مگرش قصد کرد تا نکند

لطفش ابطال جانستانی او

جان خود همچو صبح در لب داشت

دلم از بهر مژدگانی او

همه در عمر رکن دین افزود

هر چه کم شد ز زندگانی او

خود نبینی که کوتهی شبست

که درازی روز را سببست

حاصل دور روزگار اینست

همه را انتهای کار اینست

چند پوییم هرزه از چپ و راست

چون سرانجام رهگذار اینست

چند از این گونه گون شمار غلط

چون فذلک زهر شمار اینست

ای زجام حیات مست و غرور

مستی عمر را خمار اینست

غم کاری مخور که بار دلست

چون سرانجام کار و بار اینست

ای همه روزگار در غم و رنج

فضل رنجست و روزگار اینست

تودۀ خاک در برابر ماست

زان چنان خواجه، یادگار اینست

گرچه این حال صعب واقعه ییست

چه توان؟ حکم کردگار اینست

خاک ری خود غریب دشمن بود

ورنه او را چه وقت رفتن بود

سخت جاییست جای اسمعیل

کو شکوه و لقای اسمعیل

ای دریغا که تخته بند فناست

صورت دلگشای اسمعیل

خود همیشه بلای جان بودست

عید اضحی برای اسمعیل

گر قبول اوفتد کنیم همه

جان فدای بقای اسمعیل

ای ز دست تو زاده فیض سخا

همچو زمزم ز پای اسمعیل

زان جهانت بدست بوس آمد

شاد باش ای وفای اسمعیل

گر نوای تو بود تا بکنون

تویی اکنون نوای اسمعیل

بدعا آیم و درین موسم

مستجابست دعا اسمعیل

جاودان باد در سرای وجود

جان مسعود و صاعد و محمود

عمرت از آرزو زیادت باد

کرمت طبع و خیر عادت باد

چون تو القاء درس شرع کنی

منصب مشتری اعادت باد

تیر سر تیز گرنه مادح تست

دست فرسودۀ بلادت باد

عقل کل را چو من درین حضرت

زده زانسوی استفادت باد

گرچه این ملک آدمی را نیست

همه آن باد، کت ارادت باد

دست گیر برادت در حشر

حسرت غربت و شهادت باد

انچه با اهل فضل و دانش هست

نظرت سوی من زیادت باد

بیشتر زانکه ناگهت گویند

که فلانی را سعادت باد

ای جهان آفرین، بقدرت کن

آن جوانرا غریق رحمت کن