شمارهٔ ۳ - فی رثاء ابی الحسن موسی سلام الله علیه

زندانیان عشق چه شب را سحر کنند

از سوز شمع و اشک روانش خبر کنند

مانند غنچه سر به گریبان در آورند

شور و نوای بلبل شوریده سر کنند

چون سر بخشت یا که به زانوی غم نهند

یکباره سر ز کنگرۀ عرش پر کنند

با آن شکسته حالی و بی بال و بی پری

تا آشیان قدس بخوبی سفر کنند

چون رهسپر شوند بسینای طور عشق

از شوق سینه را سپر هر خطر کنند

آنان کزین معامله هستند بی خبر

بر گو که تا به محبس هارون نظر کنند

تا بنگرند گنج حقیقت بکنج غم

آن لعل خشک را به دُر اشک تر کنند

بر پا کنند حلقۀ ماتم بیاد او

تا عرش و فرش را همه زیر و زبر کنند

آتش به عرصۀ ملکوت قدم زنند

ملک حدوث را ز غمش پر شرر کند

تا شد به زیر سلسله سر حلقۀ عقول

افتاد شور و غلغله در حلقۀ عقول

از گردش فلک سر و سالار سلسله

شد در کمند عشق گرفتار سلسله

آن کو مدار دائرۀ عدل و داد بود

شد در زمانه نقطۀ پرگار سلسله

نبود هزار یوسف مصری بهای او

آن یوسفی که بود خریدار سلسله

تا دست و پا و گردن او شد به زیر غل

رونق گرفت زانهمه بازار سلسله

هرگز گلی ندیده خاک آنچه را که دید

آن عنصر لطیف ز آزار سلسله

آگه ز کار سلسله جز کردگار نیست

کان نازنین چه دید ز کردار سلسله

غمخوار و یار تا نفس آخرین نداشت

نگشوده دیده جز که به دیدار سلسله

جان شد جدا و سلسله از هم جدا نشد

گوئی وفا نبود مگر کار سلسله

جان ها فدای آن تن تنها که از غمش

خون می گریست دیدۀ خونبار سلسله

دین قصه غصه ایست جهان سوز و جانگداز

کوتاه کن که سلسله دارد سر دراز

شد سرنگون چون یوسف دوران به چاه غم

از عقل پیر شد به فلک دود آه غم

زندان چنان ز غنچۀ خندان او گریست

کز گلشن زمانه درآمد گیاه غم

مجنون صفت ز غصۀ لیلی نهاد سر

پیر خرد به دشت غم از خانقاه غم

چون سر نهاد سرور دوران بروی خشت

افشاند بر سر همه خاک سیاه غم

افتاد چون بسیاط سلیمان بدست دیو

بنشست جای باغ ارم دستگاه غم

آن خضر رهنما که لبش بود جان فزا

عالم ز سوز او شده سر گرد راه غم

شاهی که بود سرور آزادگان دهر

شد در کمند غصه اسیر سپاه غم

باب الحوائج آنکه فلک در پناه اوست

عمری ز بی کسی بشد اندر پناه غم

آن خسروی که گیتی از او خرم است شد

زندان غم قلمرو و او پادشاه غم

خون می رود ز دیدۀ انجم بحال او

گر بنگرد به پیکر همچون هلال او

شمسی که از غمش دل هر لاله داغ داشت

قمری ز شور او چه نواها به باغ داشت

با آن دلی که داشت لبالب ز غم کجا

از سیل اشک و آه دمادم فراغ داشت

زندانیان غم ز غمش آگهند و بس

بی غم ز حال غمزدگان کی سراغ داشت

باور مکن که شمع دل افروز بزم غیب

جز آه سینه سوز به زندان چراغ داشت

تا آنکه جان سپرد به جز خون دل نخورد

وز دست ساقی غم و محنت ایاغ داشت

شد پیکری ضعیف که چون روح محض بود

در بند آنکه دیو قوی در دماغ داشت

طاوس باغ انس و همای فضای قدس

بنگر چه رنجها که ز زاغ و کلاغ داشت

از پستی زمانه عجب نیست کابلهی

طوطی بهشت و گوش به آواز زاغ داشت

دستان سرای سدره از این داستان غم

شور و نوا و غلغله در باغ وراغ داشت

تنها نه در بسیط زمین شور جانگزاست

کاندر محیط عرش برین حلقۀ عزاست

زهری که در دل و جگر شاه کار کرد

کار هزار مرتبه از زهر مار کرد

زهری که صبح روشن آفاق را ز غم

در روزگار، تیره تر از شام تار کرد

زهری که از رطب بدل شاه رخنه کرد

در نخل طور شعلۀ غم آشکار کرد

زهری که داد مرکز توحید را بباد

یا للعجب که نقطۀ شرک استوار کرد

زهری که چون دل و جگر و سینه را گداخت

از فرق تا قدم همه را لاله زار کرد

زهری که چون به آن دل والا گهر رسید

کوه وقار را ز الم بی قرار کرد

زهری که می شکافت دل سنگ خاره را

در حیرتم که با جگر او چه کار کرد!

زهری که چون رسید به سر چشمۀ حیات

از موج غم روانه دو صد جویبار کرد

زهری که کام دشمن دون شد از او روا

در کام دوست زهر غم ناگوار کرد

سرشار بود از غم ایام جام او

بی زهر بود تلخ تر از زهر کام او

از ساج و کاج، تخت و عماری مگر نبود

لیکن مگر ز تختۀ در بیشتر نبود

از عرش بود پایۀ قدرش بلندتر

حاجت به نردبان غم آور دگر نبود

روی فلک سیاه و ز حمّال و نعش شاه

جز چند تن سیه کس دیگر مگر نبود

نعش غریب دیده بسی چشم روزگار

بی قدر و احترام، ولی این قدر نبود

خاکم بسر که یکسره دنبال نعش او

جز گرد راه کسی رهسپر نبود

با آنکه بود شهرۀ آفاق نام او

حاجت به شهره کردن در رهگذر نبود

زینت فزای عرش اگر ماند روی جسر

جز روی آب عرش برین را مقر نبود

جز طفل اشک مادر گیتی کنار او

از خواهر و برادر و دخت و پسر نبود

جز برق از غمش نکشید آه آتشین

جز رعد در مصیبت او نوحه گر نبود

گر دجله خون شدی ز غمش همجو رود نیل

هرگز غریب نیست که موسی بود قتیل

کروبیان ز غصه گریبان زدند چاک

لاهوتیان ز سینه زدند آه سوزناک

روحانیان بماتم او جمله نوحه گر

یا مهجه الحقیقه ارواحنا فداک

معمورۀ فلک شده ویرانۀ غمش

گو آن غریب داد به مطموره جان چه باک

از دود آه و ناله بود تیره ماه و مهر

وز داغ باغ لاله سمک سوخت تا سماک

شور نشور سر زده زین خاکدان دون

چون شد روان به عالم قدس آنروان پاک

نزدیک شد که خرمن هستی رود بباد

آن دم که رفت حاصیل دوران به زیر خاک

آخر دو میوۀ دل عقل نخست سوخت

از سوز نخلۀ رطب و از نهال تاک

باب الحوائج از رطب و شاه دین رضا

ز انگور، سوختند در این تیره گون مغاک

ای کاش آنکه نخل رطب را بپرورید

و انکو نهال تاک نشاندی، شدی هلاک

از زهر غم گداخت دل و جان مفتقر

درهم شکست از الم ارکان مفتقر